تازگی ها با یک دانجشوی فوق لیسانس ارتباطات آشنا شده ام که در زمینه ی تحقیقم به من کمک هایی کرد.
او می گفت که در دانشگاه های ایران استاد ها تمام معلومات خود را به دانشجو منتقل نمی کنند و همیشه تکه هایی را نا تمام و گنگ می گذارند(حتٌی بهترین های آن ها مثلا در زمینه ی علوم انسانی دانشگاه تهران و علامه طباطبایی).
مثلی قدیمی هم در این رابطه وجود دارد :
روزگاری استادی بود که در فنون کشتی مهارت زیادی داشت. یکی از شاگردانش را خیلی دوست داشت و بیش از همه برایش وقت می گذاشت و به او فن می آموخت. تا این که روزی به او گفت که دیگر فنی ندارم به تو بیاموزم. سپس شاگرد به پیش حاکم رفت و گفت که استاد کشتی این شهر دیگر من هستم و پیرمرد را کنار بگذار. حاکم هم مسابقه ای بین استاد و شاگرد می گذارد. در مسابقه استاد شاگرد را با فنی که به وی نیاموخته بود می برد. بعد شاگرد می گوید که این چه فنی بود که به من نیاموخته بودی ؟ و استاد می گوید این فن را برای این روز نگاه داشته بودم ...
البته آن دانشجو می گفت که این حرف را سرسری و فقط با توجه به دانشگاه خودش نمی گوید زیرا برای تحقیقش به چنیدین داشگاه مطرح تهران رفته است.
به هر صورت اگر حدسی نظری یا تجربه ای در مورد این موضوع دارید ممنون خواهم شد که در قسمت نظرات وارد کنید.
بهار شاید بهانهای باشد برای خندیدن....زندگی را باید جوی بود...شست و برد........
موفق باشین