تشکر از استاد(به نقل از وبلاگ دکتر احمد نیا)

-              «  ... دیگر اینکه سعی کنیم خوبی ها را در اطرافمان تشخیص دهیم، قدر بدانیم،  ارج قائل شویم، و واکنش نشان بدهیم. سه‌شنبه ‌ی پیش بنا به دعوت دوستان بزرگواری به دبیرستان علامه حلی رفته بودم.  در مجمع دانش‌آموزان تیزهوش در آمفی تئاتر این دبیرستان، در ابتدای سخنانم گفتم خیلی خوشحالم از اینکه توانستم امروز به اینجا بیایم. خیلی دلم می‌خواست به این دبیرستان بیایم چون یکی از اساتید شما که در اینجا درس خوانده و اکنون در اینجا درس می‌دهد استاد من هم هست !  همینکه نام او را بردم تمام دانش آموزان با شور و شعف فوق‌العاده‌أی دست زدند، هورا کشیدند و برای این استاد گرانمایه‌شان با تمام وجود ابراز احساسات کردند. در تمام مدت صحبتم هرگاه به مناسبتی – مثلاً وقتی صحبت از انتخاب الگویی موجه و شایسته برای الگو گرفتن (گروه مرجع) در  زندگی نوجوانان بود – نام ایشان را تکرار می‌کردم، باز همان شور و هیجان و ابراز احساسات بی‌نظیر در میان جمع پدید میآمد. هنگام بازدیدمان از قسمتهای مختلف مدرسه، و هر کجا دانش‌آموزان با ایشان روبرو می‌شدند جلو می‌آمدند، سلام می‌کردند و با صمیمیت و  علاقه‌ی وافری با ایشان دست می‌دادند . همین احترام و علاقه در مواجهه‌ی والدین دانش‌آموزانی که بواسطه‌ی فرزندشان با ایشان و خصوصیاتشان آشنا شده بودند، نیز پدیدار می‌شد، و در تمام این موارد این استاد عزیز همچنان با فروتنی، تواضع و خلوص نیت مخصوص به خود فقط لبخند می‌زد.  دانش‌آموزان و اولیای ایشان این استاد را نه فقط بخاطر دانش و هوش سرشارشان، که زبانزد است و معروف خاص و عام که فکر می‌کنم بیشتر بخاطر انسانیت، مهر و محبت بی‌شائبه، منش و بزرگواری شان اینچنین احترام و سپاس می‌دارند. و برای من بسیار مایه خوشحالی بود که ملاحظه کردم تشخیص و درک و بزرگداشت این ارزشها در مورد ایشان به بزرگترها محدود نمی‌شود و پیر و جوان هردو را در بر می‌گیرد.  این استاد جوان (فکر می‌کنم ۲۴ساله)  که به بزرگتر و کوچکتر از خود هر دو درس انسانیت  و درس معرفت می‌دهد جناب آقای امیرپویان شیوا دانشجوی رشته‌ی پژوهشگری دانشکده‌ی خودمان است. قدرش را بدانیم.» خوب انگار من یک سال دیر به دنیا اومدم! چون فرصت بزرگی رو از دست دادم. انگار انسان های زیادی قبل از من این انسان را شناخته اند! 

آی