یک دیدگاه که مذهبیون به طور عمده در مقابله با نظریه هایی که چیزهای متناقض با دین(که دین آن ها را نفی می کند مانند همجنس بازی، ربا و...)را بی ضرر و بهنجار تلقی می کنند، مطرح می کنند این است که علم چیز گزاره ی ثابتی ندارد و نظریه ی دیروز خود را امروز موجه نمی داند(در نتیجه بیایید سراغ دین که از اول ثابت بوده و تا آخر خواهد بود(اگر تحریف نشود)).
می گویند اگر انتساب حرفی به خدا ثابت شد آن حرف درست است و تفکر نمی تواند نص صریح (مثلا پیام واضح و روشنی از آیات صریح قرآن) را رد کند. یعنی روند اثبات دین این است که ابتدا خدا و پیغمبر و... را اثبات می کنیم، بعد اگر ثابت شد گزاره ای از جانب خداست(و آن گزاره در نقل تحریف نشده) آن گزاره مطلقا درست است.
می گویند هر چقدر هم که بگویید که متافیزیک را در علم وارد نکنید، وجودش را نمی توانید انکار کنید.
کسی از خوانندگان این مطلب جوابی برای این تفکر ندارد؟(ممنون می شم نظر بدین).
پ.ن: بحث راجع به بهنجار بودن یا نبودن بعضی مسائل با عده ای(و بررسی دیدگاه مطرح شده در کتاب هیلگارد) من را به نوشتن این پست ترقیب کرد.
حتی معانی وازهای قران هم با سیرزمان دچارتحول میشوند
اولا که دین هم از اول تا حالا ثابت نبوده چون مثلا آن زمان پیامبر معتقد نبود برده داشتن کار زشتی است ولی امروزه ما معتقد هستیم برده داشتن کار درستی نیست. استدلال دین گرا ها این است که برداشت ما از دین یا شرایط زمان یا یک چیز دیگر عوض شده که باعث این شده و جواب هم این است که خب ... از کجا معلوم برداشت ما از دین یا زمان عوض نشود و ما کشف نکنیم که ای بابا چند زن گرفتن یک مرد هم کار درستی نیست ؟
دو. فلاسفه دینی جدید کاملا پذیرفته اند که دین اثبات شدنی نیست و اصولا گزاره «اثبات امر دینی» تناقض درونی دارد چون دین معطوف به جنبه های غیرعلمی زندگی است و لفظ اثبات اصولا در حوزه علمی معنی دارد.
توجه: غیرعلمی بودن فحش نیست. هنر، ادبیات، فلسفه و دین همه غیرعلمی هستند و همه زیبا و جذاب.