اخیرا متوجه شدم که به اندازه ای که برای کامنت گذاشتن برای دیگران وقت صرف می کنم، وقت صرف پست های خودم نمی کنم. خوب این میتونه باعث بشه که پست های خودم بی ارزش تر بشوند. باید فکری به حال این موضوع بکنم.
امروز رفتم با یکی از فامیل هام برای گرفتن کارت ورودی کنکور. جالب بود که حتّی موقع گرفتن کارت کنکور هم ملت د-خ-تر بازیشون رو فراموش نمی کنن! من نمی فهمم چطور این موضوع این قدر در فرهنگ ما نهادینه شده! مثلا روزی صحبت ازین بود که فساد در سیستم اداری ما نهادینه شده، امّا مثل این که چیزهای زیادی در 27 سال اخیر در ایران نهادینه شده اند! البته من کاری به این که این این مورد آخر که اشاره کردم کار خوبیه یا مبتذل و... ندارم فقط این که نهادینه شده به نظر من می تونه مولفه ی جالبی برای کسانی که سیاست های فرهنگی طرح ریزی می کنند به ویژه در ایران که چشم انداز 20 ساله می دهند می تواند باشد.
سلام. خب در مورد سوالی که در مورد نحوه ی اعتراض پرسیدین باید بگم که اصولا یکی از صفاتی که تحت تاثیر فرهنگ در ما نهادینه شده پذیرش هست ها و بی توجهی به بایدهاست. یعنی به عبارتی ما فقط جهان بینی داریم ونه ایدئولوژی! پس طبیعیه که نقد و انتقاد سنگ پرانی تلقی بشه. ما فقط آزمایش می کنیم و وقتی نتیجه ی جالبی نگرفتیم در صدد توجیه برمیایم. عوامل موثر رو فقط بعدا تشریح می کنیم و هیچ تلاشی برای کنترل این عوامل در تجارب بعدی نداریم. خب منم جزیی از این سیستم هستم. تربیت شده ی این نظام شیء عجاب! این نظام حتی اگه روحیه ی نقدو ازت نگیره باعث میشه قبول کنی که گوش بدهکار چیز نادریه. به هر حال اگه بخوایم تغییراتی ایجاد کنیم تنها راه اتحاده که البته در صورت اتحاد فکر می کنم دیگه لازم نباشه چیزی عوض بشه! و همه می دونیم اتحاد ما چقدر سخته. نامه نوشتنم فکر نمی کنم کمترین نتیجه ای بده حتی در صورتی که فرض کنیم خونده میشه! بگذریم...
می پسندم این فضا رو. موفق باشی و ممنون. در مورد کنکورم اینو بگم که تعادل برقرار کردن تو زندگی همیشه سخته و مطمئنا خود شما متوجه میشین که این اعتدال در کدام جهت جابجا شده. فعلا!
ببخشید آقا سینا!
من شما رو می شناسم؟؟؟
...و ممنون که به من سر زدی!