فردا

 فردا برای من روز بزرگی است. یکی از مهمترین اتفاقات زندگی ام قرار است فردا به وقوع بپیوندد...

 گاهی فکر می کنم که در لحظه ی عمل تصمیم گرفتن ممکن است بهتر از تصمیم گیری با برنامه ریزی و تفکر قبلی باشد. در واقع به نظرم گاهی اصلا به صلاح نیست قبل از واقعه ای به آن فکر کنیم: با فکر کردن به تصمیمی که در لحظه ی واقعه می خواهد بیافتد، جلوی ذهنمان در به دست آوردن و اجرای بهترین ایده ی ممکن در لحظه را می گیریم، یا بهتر بگویم با ساختن پیش فرض و ساختن مدل احتمال های ترکیبیاتی در ذهنمان، جلوی هر شرایطی پاسخی می گذاریم، و در عمل حتّی اگر بهتر از آن چه در ذهنمان فرض کرده بودیم عمل کنیم، بازهم احساس می کنیم کار را ناقص و یا طوری که به نحو احسنت نیست انجام داده ایم. حتّی ممکن است تردید در عمل و تصمیم گیری در لحظه بین ایده ی جدید و پیش فرض قبلی، منتج به نتیجه ای بدتر از هر دو حالت تصمیم گیری داشته باشد.

 گاهی قاطعیت لازم است، حتّی اگر آن طور که باید و شاید منطقی به نظر نرسیم. گاهی باید حتّی روی اشتباه تاکید کرد و نقد خود را به کل به کنار گذاریم: نقد بی رحمانه ی خود را کار خوبی می دانم، امّا تا آن جایی که به اعتماد به نفس ضربه نزند.

 گاهی باید جلو رفت، چنان جلو برویم و سرعت بگریریم که نتوانیم لحظه ای پشت سر را ببنیم.

 گاهی باید تا انتهای خط رفت... گاهی حتّی اگر انتهایش نقطه ای غیر قابل بازگشت باشد.