تا اطلاع ثانوی تعطیل

 حوصله ندارم، نوشتن این تو هم فعلا برام تکراری شده. حتّی نمی دونم اسم خودمو چی بذارم و نمی دونم گمشده ام چیه و کجا باید دنبالش بگردم. نمی دونم این جا رو چرا سرپا نگه داشتم، با مثلا ماهی ۱۰۰۰ تا بازدید کننده یا برا بر دل خودم. یا برای اون چند تا که مثلا حرف حساب می زنن و می شنفن. فعلا حوصله ندارم، حوصله ی هیچی رو. حتّی دوست ندارم به ذهنم برسه که چیزی به نام وبلاگ دارم. به این دلیل تا فرا رسیدن دوره ی بعدی زندگیم، این جا رو تعطیل می کنم. اگر تو مدت یه چیزی خیلی تو اونجام گیر کرد، می کنمش چرک نویس(تو بلاگ اسکای یه چنین سیستمی وجود داره) شاید هم زودتر تصمیمم عوض شد. مهم اینه که این تو یه چند وقتی رسما توی ذهنم تعطیل حساب بشه. شاید هم برای همیشه. هر چه پیش آید خوش آید...

 پ.ن: از این که شکسته تو وبلاگ بنویسم خوشم نمیاد، ولی حتّی حوصله ی غیر ازون رو هم ندارم.

 پ.ن۲: از هر چی آدم الافه بدم میاد، بیشتر ازونی که بتونی فکرشو بکنی. خودم هم مثلا می خوام ازونا نباشم.

 پ.ن۳: گاهی نابود شدن و مردن هم برای آدم بد نیست. تصمیم گرفتم برای یه قسمتی از تخریب حداقل موقتا رو اینجا هم دست بذارم.

 پ.ن۴: الان فهمیدم که پریدگی عضله چشم دارم... شاید مال خستگی باشه، شاید هم چشم هایم هم مثل خودم بی حوصله اند... چیز شر نوشتن تا اطلاع ثانوی تعطیل...