تیپی که خدایی ندارد...

  امشب در یک کنسرت هوی متال بودم... بر عکس چیزی که شاید تصور شود تامل برانگیز بود: انسان ها را می بینی که به اوجی از فاصله ی خود از طبیعت اجدادشان رسیده اند(البته بعضی شان می گویند این را از وایکینگ ها یاد گرفته ایم).

  موها تکان می خورند و تنش را نشان می دهند، از میان ریتم تند به سختی آهنگ بازیابی می شود تا برای حرکات سر درک شود. هیچ کس این جا دینی ندارد، همه از آن چه دوست داریم پوچ گرا تر هستند...

  ولی جالب تر از همه این است که هیچ کس در اوجی نیست،‌ مرجع تقلیدی وجود ندارد، از آن جا که همه از خواننده و نوازنده تا کسی که سر تکان می دهد(با آن ریتم خاص) همه تلاش می کنند خفن تر باشند، ولی در واقع هیچ کدام از دیگری خفن تر یا بهتر نیست و همه برابرند!

  پ.ن: خدایان می توانند در معنی استعاره ای از الگویی تمام عیار باشند.

  پ.ن۲: کسی را جاهل، مستهجن، الاف، بی کار، بی هدف، بی معنی، پوچ، از حشرات الارض و یا هر چیزی در این مایه ها نخواندم.

  پ.ن۳: صد البته فراموش نشود که البته هوی متال ها با رپ ها فرق دارند، کم هم فرق ندارند هر چند هر دو در کتگوری انترتینمنت حساب شوند. (از این نوع حروف گذاری برای کلمات خارجی خوشم نمیاد ولی الان چاره ای ندارم، وسواس دارندگان رو فارسی به بزرگی خودشون...).