مخلوط

قبری که بهش می خندی... شاید که آینده.
برات عجیبه، وقتی از خودت، گذشته و جامعه ات فرار کردی، هنوز به عناصر آن وابستگی عجیبی داری، این قدر که حتی وقتی سر راهت سبز می شوند دیگر تعجب نمی کنی... انگار اصلا همین را انتظار داشتی: وقتی ایرانی باشی، گاهی باید از چیزهایی مشخص در ایران هم ارث ببری. حال چه آن ها مزیت حساب کنی و چه عیب، چه زبانت را افتخار بدانی چه خرده فرهنگ هایت را لعنت کنی در دل، فرقی ندارد، اکنون جزئی از واقعیت(و شاید حتی حقیقت) هستند.
گاه می خواهم چیزهای تلخ را بشنوم و ببینم، انگار فراتر از تلخی یا شیرینی آن ها واقعی بودنشان مهم تر قرار گرفته. حال چه این تلخیات از ذهن و درونم و اشتباهات خودم باشند، چه آن ها را اشتباهات و بدیاری زمانه ها و شرایط محیطی عیب گونه بخوانم. اشتباهات را گاه باید بازخوانی کرد: می بینم صورتمو تو آینه... گر چه از گذشته بجوشند: نخواد از گذشته ها حرف بزنه. نه، تصفیه حساب با خود و با گذشته را می توان عقب انداخت، ولی روزی باید انجام داد. قیامت تنها سمبلی از آن روز است: قیامت هر کدام از ما روزی یگانه است برای خودمان، در عین اتحادمان. حال پس "به حساب خود برسید قبل از این که حسابرسی تان کنیم" دیگر چه سمبلی می شود در این منطق و محیط؟ شاید مارا می خواند، که خود خود را بخوانیم، با آن که او ما را نخواند. گاه باید خود خود را بخوانیم، گاه خود باید برگردیم، همیشه راه روشن است، ولی تصمیم را اغلب ما باید بگیریم.
پ.ن: روشن خواندن راه هم عجب جرئتی می خواهد!
پ.ن2: زیادی با سمبل های اصطلاحات عرفانی گیر کرد اواخر نوشته ام... این را دوست ندارم. حتی دوست دارم مستقیم از "او" یاد نکنم، به کلیت صدمه می زند.
پ.ن3: مدتی بود چنین طولانی ننوشته بودم، به ذات "خدنگ" هم ضربه زدم.