بورکراسی پنهان-۱

  خط قرمز شما چیست؟ خط قرمز ما پول است! در کل استان ما دو تا شرکت بزرگ رسانه ای وجود دارند که تقریبا کل رادیوها، تلویزیون ها، روزنامه ها و مجلات را در سطح استان خریده اند و حق توزیع بقیه را نیز خریده اند، البته چند تا شرکت مستقل کوچک هم هستند که زیاد به حساب نمی آیند. آن ها تعیین می کنند که خبر اول اخبار شب چیست! مثلا یکشب می بینید که خبر اول اخبار دو تا کانال تلویزیونی این است که در زلزله ای ۵۰۰۰ نفر کشته شده اند و خبر دوم حضور سلن دیون(خواننده ی کانادایی) در مجلس عروسی دوستش است! آن وقت با خود فکر می کنید خبر حضور یک خواننده در یکجا به چه درد من می خورد؟  آن ها این ابتذال را برای مخاطبان رسانه می سازند.

  رسانه همین است! به شما به عنوان خبرنگار پول می دهند تا آبکی و راجع به چیزهای مبتذل بنویسید! اتحادیه کمی جلوی این ها می خواهد بایستد، آن گاه جلوی شرکت هایی که از یکی از ۲۲ فامیلی که کانادا را کنترل می کنند نمی توان ایستاد. خود من یکبار یک سرمایه گذار را به خاطر بعضی کارهایش دیکتاتور خواندم... آن وقت او مرا سو کرد و روزنامه برای من ۵ میلیون دلار وثیقه گذاشت، چرا؟ تنها به خاطر یک کلمه ی دیکتاتور! آن وقت من مجبور شدم یک معذرت خواهی بنویسم تا من را در روزنامه به کار حروف چینی نندازند که خودم مجبور بشوم استعفا بدهم بروم سراغ یک کار دیگر... روزنامه هم خیلی مهربان بود که من را به بخش ورزشی انداخت تا بعد از آن مایه ی دردسر نشوم!

  این جوری می شود که دولت جلوی این ها تبدیل به موجودی پاک می شود! و معتبرترین رسانه می شود رادیوی دولتی و یک روزنامه که اصلیتش از جامعه ی یهودیان است...

...

  این ها برگرفته از مصاحبه ای بود با یک روزنامه نگار که برای روزنامه ای فرانسوی زبان کار می کند. بعضی جزئیات را به دلایلی ندادم، منبع هم روزنامه ی پیوند چاپ خارج از کشور است. در ادامه ی این صحبت های زیادی دارم که البته شاید بی ربط به نظر برسند، این را فعلا داشته باشید تا بعد.

  پ.ن: آن وقت می مانی که چطور تمام نسل جوانی دارند عمرشان را صرف بررسی زندگی بازیگر و خواننده ها می کنند و در اتوبوس به جای صحبت با غریبه از آهنگ در گوششان لذت می برند و دیوانه می شوند... راجع به این هم حرف دارم، امیدوارانه باشد برای بعدش.