گاهی فکر می کنی آرزویی نداری. در واقع وقتی آرزوهات با چیزی که می تونی بهش برسی خیلی فاصله داره - احساس می کنی آرزوت اصلا وجود نداره.
زمان هایی هست که داری وسط چرخ می زنی. بی هدف نفس می کشی - بی هدف رنج می کشی: بی هدف انرژی هدر می کنی. پوچ گرایی؟ خب حالت های روحی رو خوب می شه اسم گذاری کرد.
ستاره در کار نیست خورشید در کار نیست ماه گم و گور شده... آسمون رنگش قشنگ نیست. بی آسمون که قرار نیست باشیم؟
باشه اصلا اسمش رو می ذاریم حوصله سر رفتن. بریم یه هوایی بخوریم تا از یکنواختی در بیایم تا دچار خستگی روحی نشیم. بریم سراغ شادی های قدیمی بریم سراغ خاطره های جدید... شاید حرف یارو جالب باشه: زندگی تولد یه خاطرست: مواظب باش تولید خاطراتت متوقف نشه.
پ.ن: بالاخره فرمی از این محتوا که چند ساله دنبالشم رو پیدا کردم:
وقتی کاری را صرفاً به این منظور انجام دهید که به خود ثابت کنید توانایی انجام دادن آن را دارید (بچه داشتن، کوهنوردی، نوعی پیروزی جنسی، خودکشی) دچار احساس پوچی و بیهودگی می‌شوید. اجرای هر نوع برنامه‌ای هم چنین احساسی را به وجود می‌آورد.
چیزی که ما رو به آرزو ها و پیروزی هامون نزدیک می کنه همیشه خاطره ها نیستند....
گاهی زندگی خودش یک حد وسط بیش نیست...!
حالا دیگه جواب منو نمی دی...؟!؟؟
.
دست شما درد نکنه.