روی کاغذ

  چرا احساس نوشتن روی کاغذ این قدر معنی دارتر است از تایپ کردن؟ آیا این است که تایپ چون سرعت بیشتری دارد، تامل کمتری دارد؟ آیا این است که تایپ با دنیای فناوری بیشتر سر و کار پیدا کرده تا دنیای نوشتار؟

  شاید هم این است: وقتی با دست می نویسی، جان کندن تک تک لغت ها و حروف روی کاغذ را احساس می کنی... تمام صداها، خطی که با آن می نویسی، و همه چیز پر معنی تر است.

  یگانه معلمی داشتم که برایم تعریف کرد از این که اولین ارتباطش با ادبیات از طریق استاد خوش نویسی اش بود. سال ها بعد دکترای ادبیات گرفت.

  پ.ن: همیشه این طور بود که دکترا مایه ی افتخار بود در فرهنگ ما؟