بله، یک را با صفر تعریف می کنیم. یک واحد است. واحد یعنی بودن. بودن را با تخیل ماهیت نبودن تعریف می کنیم. بله، با صفر تعریف می کنیم.
حال تناظر من این است: زمانی که همه را ابله فرض می کنیم(روندی که مثلا می گفتم آن لبخند زننده آغاز کرده) و همه را صفر فرض می کنیم، واحد را هم گم می کنیم. آن وقت همه چیز برای مان "هیچ" می شود و در انتها می شویم "هیچ انگار" که نام اصلاح شده اش شده "پوچ گرا". بله می اندیشم که این از صراط های مغضوبان است!
پ.ن: صراط لغتی عربی است که جمع بسته نمی شود، به معنی کوتاه ترین راه. اعراب همیشه می دانستند که همیشه تنها یک کوتاه ترین راه وجود دارد(حتی نیازی به هندسه و دانستن قضیه ی حمار برای آن نداشتند). پس از لحاظ منطق ظاهری زبانی، و در عین حال دستور زبان نمی شود لغت صراط را جمع بست. آن گاه سروش مقاله ای نوشت با عنوان "صراط های مستقیم". سپس آن چه شد این بود که عده ای خیال کردند او عربی نمی داند و رفتند در سر کلاس های فلسفه در قم او را به تمسخر گرفتند، آن گاه آنان نداستند که صراط را در پلورالیسم می توان صراط ها دید، و آن گاه راه رسیدن به حقیقت نه یکی و نه چند تا، نه حتی به تعداد آدم ها (مثل ایده ی منعکس شده در "مارمولک") بلکه بی نهایت تاست. بله، بی نهایت و یک در بعدی یکی هستند، این است که خدا شکلش بی نهایت است و وجودش یکی، بله صراط وجودش یکی است و نمودش بی نهایت(چطور می شه این جمله رو با مثلا عدم قطعیت گفت؟ یکی به من یاد بده به درد می خوره واسه بعدا). اوه دور شدم از متن، پ.ن شد خودش یک پست...
همزمانی ها رو دوست دارم، این قدر که سر پا تو کتابخونه زمانی که ۱۵ دقیقه وقت دارم سوالات درسی رو دانلود کنم، بیام اول راجع به این بنویسم و بعد برم سر کارم!
معلمی داشتم که از باران ایده ها می گفت. از این که در لحظه ایده ها می بارند. کار مهم ما درک لحظه است(مثال جالبی از لحظه می زد: چشم بر هم بزنید. لحظه این زمان است؟ همه گفتند کمتر. یکی که کمی فیزیک خوانده بود گفت: به حد صفر کوچک). اگر لحظه را درک کنیم تمام است، برای یک عمر. در هر لحظه بی نهایت ایده روان است، تنها باید یکی را بگیریم و عمری رویش کار کنیم، آن وقت شاید تئوریسن شویم شاید دانشمند شاید فیلسوف شاید... بالاخره یک چیزی می شویم! کاری ندارم که ایده اش را از روانشناسی خواندش گرفته بود یا تجربه، جالب بود.
استاد دیگری داشتم، وقتی برایش از تجربه های مشابه در سقوط قله ای در وابستگی احساسی در یک لحظه(در اوج گریه، جدایی، فاصله و سوختن) و تمام شدن همه چیز می گفتم، و گفتم که دوستی نزدیک دارم که او هم این را تجربه کرده در همان سال ها، این را مرتبط به وحدت و وابستگی و چسبیدن ارواح در عالم ملکوت ربط می داد و در نهایت به وحدت کلی انسان ها: روزی متوجه می شویم همه یک چیزیم و یک ذات و تنها صورت های مختلف گرفتیم. این را شبیه ایده ی انالحق اون بابایی که اعدامش کردن و شبیه ایده ی وحدت وجودی ها می دانم. قیل و قال را که بگذاریم کنار، گاه می فهمیم چطور ایده ها با هم یکسانند، اگر کل نگر باشیم و نقاد در جز.
همزمانی ها را دوست دارم، چه باربط به هم باشند و چه بی ربط به من ایده می دهند. خواب ها را هم با همزمانی به نوعی مرتبط می دانم: وقتی آینده ای را در گذشته خواب می بینیم، انگار در همان لحظه رخ داده بوده برای مان، با دیدنش انگار برای ما تکرار شده است، آن گاه شاید متوجه شویم بعضی چیزها می توانند از زمان و مکان جدا باشند، برای بعضی اتفاق ها زمانی تعریف نمی شود. زمان را مجبور به تصورش شده ایم تا توالی و علیت را بفهمیم، اگر همزمانی ها را بفهمیم آن ور ترش را می فهمیم و از محدود بودن در زمان در می آییم. بی خود نیست که می گویند فلانی یه چند صد سالی زود به دنیا اومده بود، واسه زمان خودش کمی زود بود... بد نیست از آن ها باشیم، چطوره؟
نفرت... خشم... احساسات جالبی هستند. حال آدم گاهی بد می شه. اونوقته که دوست داره خودش رو به یه روشی خالی کنه. بعضی ها هم سعی می کنند در درون خود بر این حال غلبه بکنن. بعضی ها سیگار می کشن، بعضی ها این قدر موزیک رو تو گوششون بلند می کنند تا هیچ چیزی نفهمند. کسی دستش برسه شاید مست کنه با الکل... شاید یکی بره تو کار مواد. هر کی از نوع خودش. یکی می ره حرم این قدر گریه می کنه تا دلش باز بشه. یکی مشت می زنه تو دیوار، یکی به خدا فحش می ده و یکی یکی دیگرو گیر میاره تا فشار رو روش خالی کنه. راستی امشب باید روش های دفاعی فروید رو برای امتحان فردا بخونم.
حالا جدا از همه ی این ها، تو یکی کدوم ازین هایی؟ر
۲۴ ساعت می خوام هیچی نخورم، اعتصاب غذای شخصی یک روش اعتراض درونی خودم به خودم هستش...
Epistemology
Pluralism in epistemology is the position that there is not one consistent set of truths about the world, but rather many. Often this is associated with pragmatism, cultural relativism, and conceptual relativism. In the case of conceptual relativism, the argument claims that since there is no right way to carve up the world into concepts (e.g. what counts as an element), there will be several mutually exclusive complete and true descriptions of the world. In the case of cultural relativism, the argument claims that since truth is relative to culture, there will be several mutually exclusive complete and true descriptions of the world. In the case of pragmatism, the argument claims that since truth is connected to successful action, and success is connected to the goals set by our interests, the correct set of truths will be relative to our interests. Hilary Putnam (a harsh critic of cultural relativism) is fond of the example, "how many objects are there in the world?" Putnam argues that what counts as an object cannot be determined objectively but rather only relative to someone's interests, therefore the true number of objects in the world will change relative to whose interests we have in sight. (source: wikipedia) s
پ.ن: تعریف بالا که از ویکیپدیا استخراج شده را دوست دارم، تعریف نسبتا کاملی از پلورالیسم در بعد فلسفی آن است. راستش چون به عنوان دینم در جایی ذکر کردم، مجبور شدم برای یکی از دوستانم معنی دقیقش رو توضیح بدم. از آن جایی که اینو براش زدم، گفتم این جا هم به عنوان حداقل یادگاری ذکر کنم. پرچم قشنگیه، هر چند بدونی فقط یه پرچم برات.