...Congratulations you b
today, or any day, u won my old crush
i.e. my love of old crush
پروردگارا اشهد می خوانم قبل از خواندن این دل به دریا زدنش...
اشهد ان لا اله الا الله
اشهد ان محمد رسول الله
پروردگارا. ابتدا از آن چه فرصتی برای بیشتر فکر کردن به ارتباط با تو بود شکر گفتم.
اکنون از هشدارت تشکر می کنم. هشدار این که غافل نمی توان بود و سپری کرد. هشدار این که با غفلت به یکباره همه چیز فرو می ریزد، درست آن جا که فکرش را هم نمی توان کرد.
پروردگارا، به حقیقت تصور هم نمی کردم که این وقایع پیش بیاید. شاید دومین اشتباه بزرگ زندگی ام را مرتکب شده ام. اکنون وقت بازگشت به خودم و ریشه هایم است. مرا یاری کن در بازگشتم، بگذار دائمی باشد. به امید لطف و رحمتت بیشتر از دانشت.
You are absolutely right. Intentionally omitting something is not being honest.
But you were not quite right on the issue with my dad. It's not that there's no winning with him (even though I admitted such to you tonight at midnight). You know, it's not even about him at all. It's about life. There's no winning with life.
P.S:
می اندیشم اگر پولدارتر بودم (به هر میزان) تنها مقدار بیشتری یا انواع بهتری از داشته های فعلی ام را داشتم. به درستی انسان خوشبختی هستم. ممنون از تو ای پرودگار
P.S2:
دیگر لازم نیست مسیر خوشبختی پیچیده باشد. دیگر لازم نیست از نقطه ی خاصی بگذرد. دیگر دعاهایمان را لازم نیست درباره ی چیزهای مشخص یا غیر مشخصی بکنیم. دیگر مهم نیست راجع به چی دعا کنیم یا چه بگوییم یا چه نگوییم. انگار ذات این مکالمات زیبا شده، چه در انفعال سکوت و چه در انقلاب وجود
آدم در 20 سالگی 100 جدول برای حل کردن دارد، در حالی که وقتی 50 سالش شد شاید دو و شاید یکی برای حل کردن داشته باشد. شاید تا آن موقع جدولی هم نمانده باشد و راه آدم معلوم و سرنوشت مشخص تنها در پیش.
آری، رازی که آن مرد گفت را روزی بیشتر می فهم. روزی که پیر شده باشم:
مهم نیست چه انتخاب می کنی. آدم امروز تا حدی می داند و بر آن اساس انتخاب می کند. جلو می رود و یاد می گیرد از اشتباهاتش (و من در خودم: "شاید هم نگیرد")، و در نهایت می اندیشد، جایی ریسک کردم و یا بهتر شد یا بدتر.
ولی از کلمه "ریسک" شاید از کل حرفش بیشتر لذت بردم. این که باید ریسک کرد تا آموخت.
مرد دیگر هم بد نگفت: "22 سالش است؟ 20 سالت است؟ چه شانسی از او سلب می کنی؟ من ازدواج کرده که 2 بچه ی 22 و 29 ساله دارم، می اندیشم از زنی که بالای 40 سال دارد و چند سال از من بزرگ تر است ممکن است فرصتی سلب کنم. یا باید خانه را بفروشم نصفی به او بدهم یا باید ولش کنم زودتر، که رابطه خیلی نزدیک و گرم شده". مرد حرفش بیشتر شخصی بود، اما بسیار درست. "زندگی کن، فعلا لذت ببر." (و من: "درگیر مسئولیت نکنم خودم را فعلا").
*امروز بعد از خواب، در شهر که قدم می زدم، می اندیشیدم که به کلیسا یا مسجد بروم. اندکی با خدا حرف زدم و اندکی مانند گدایی در پیشش اشک ریختم (پیرزنی که از من پول اندکی برای صبحانه اش گرفت مرا به یاد کل این داستان انداخت)...
دیدم دیگر بچه نیستم. دیدم دیگر عبادت به زبانی خاص یا در محلی خاص، بچه گانه است. با خودم گفتم من با خدایم در حال ارتباط، با زبانی حتی خارج از کلام. دیدم حرف نزدنم با خدا سکوت نشده است، آن چنان که بچه تر بودم بد حسش می کردم. دیدم امروز از خدایم دورتر نشده ام. اکنون می اندیشم و احساس می کنم حتی به او نزدیک ترم. امروز جایی نمی روم برای عبادت. امروز تنها صبر می کنم، و تمرکز می کنم تا بهتر و صبورانه تر نبرد کنم. امروز می مانم.
من مرد خوشبختی هستم. بیش از دو سال از زندگیم را در این توهم می گذراندم به کسی عشق می ورزم. بی گمان از این که عملی کردن رها کردن من برای او کارش کمتر از چند دقیقه بود.
به راستی مسابقه ی هر فرد با خودش است. اکنون می اندیشم نسبت به خودی که در آن توهم مانده بود خوشبخت ترم.
پروردگارا! در آن هنگام که پایان نصیب مان می کنی، جدایی های مان را کم درد تر کن. آمین.
گناه ما بیامرز و ما را با خود صادق تر کن. آمین.
بگذار تا حکمت هایت را بدانیم، چه آن دو سال و چه امروز. بگذار زود بدانیم تا صبرمان و عمرمان و فرصت هایمان نرفته اند. آمین.
بگذار از مسابقه بپرهیزیم، جز با خود، آن جا که ساخته می شویم و رشد پیدا می کنیم. آمین.
بگذار تا راه اشتباهی که بارها رفته ایم را دوباره نرویم. آمین.
بگذار یکبار اشتباه بکنیم و یک عمر بیاموزیم. آمین.
بگذار تا در راه هایی که برای خود گذاشته ایم، یا آن ها که برای مان گذاشته ای، ثابت قدم و پایدار باشیم. آمین.