هیچ کسی در دنیا وجود ندارد که ارزش داشته باشد که تو برایش گریه کنی، چون مطمئن باش اگر آن آدم وجود داشته باشد، نمی گذارد که تو گریه ات بگیرد.
(گابریل گارسیا مارکز، برنده ی جایزه ی ادبی نوبل)
(با کمی تغییر)
گاهی اوقات این تردید ها هستند که به تو انگیزه ی زندگی و غرق شدن توی روزمره گی میدن.
گاهی اوقات همین تردید ها این روند رو به هم می زنند.
و گاهی اوقات هم نمیشه گفت که این تردید ها دارند چی کار میکنن، امّا مجبوری بگذرونی، چون این طور عادت کردی.
اگر بخواهی زیاد فکر کنی ممکنه از حالت طبیعی در بیای، و اونوقت ممکنه جلو بری. امّا یه شانس دیگه هم داری که تو رو طبیعی و به هنجار نگه میداره، و این امکان، لمکان این هستش که در حرکت و خروج از طبیعی بودن، به جای جلو رفتن عقب بری. در نتیجه فعلا (البته این فعلا رو شاید واسه گول زدن خودت می گی و فعلا نیست، بلکه همیشه هستش) طبیعی میمونی تا حداقل اگر جلو نمیری، شمال و جنوب رو اشتباه نگیری و عقب نری.
راجع به خیلی چیزا تردید دارم، از جمله همین وبلاگ نویسی. واسه همینه یه مدت مطلب ننوشتم. الانش هم کمی تردید دارم. از طرفی بعضی ها که خیلی قبولشون دارم گفتن ننویس، چون مثلا سیر می شی و می شی الویس پریسلی(این موضوع رو بعدا شاید کامل تر توضیح دادم)، و از طرفی عده ای میگن بنویس، چون نوشتنت بهتر میشه و... .
عده ای میگن ریاضی بخون، چون مغزت ارگانایزد می شه و دلت می گه جامعه شناسی بخون.
خوب مجبورم زندگی کنم، برم بخوابم. بالاخره فردا انگیزه ای برای زندگی و گذارندن عمر پیدا
می کنم.
البته امیدوارم از نوشته ام برداشت پوچی، غم، غیر طبیعی و آن چه ممکنه پیش فرض ذهنی یک آدم عامه باشه نکنید. خوب بخونید و فکر کنید،شاید هم احساس من شدید.
موفق باشید !
بعد از آن حادثه ی ناگوار، افراد مختلف به روش های مختلفی به ابراز ناراحتی خود و نفرت و انتقاد از عاملان ظاهری و یا اساسی این نوع حوادث پرداختند. راجع به این که چطور هواپیما سقوط کرد راستی ها و تخیلات بسیاری گفته شد. در بسیاری وبلاگ ها ومکان های مجازی اینترنتی و روزنامه ها هم شاهد چنین گفته شدن چنین حرف هایی بودیم.
امّا من اکنون قصد بیان پرسشی دیگر دارم:
آیا سقوط هواپیماهای متعدد مهم است، یا این که 70 درصد دانشجویان دانشگاه شهید بهشتی و بسیاری افراد(نه تنها جوانان) در این کشور آرزوی مرگ دارند؟
مسافران آن هواپیما دچار ترس و وحشتی که بعید است هیچ کدام از ما در طول زندگیمان داشته باشیم شدند و در آخر از این دنیا رخت بربستند، ولی آیا این برای آن ها بهتر بود یا این که زندگی کنند و زجر بکشند و برای نان شب به هر نوع پاچه خواری ای رغبت نشان دهند و هر جا که شد حتی اگر نظرش را به ما تحمیل کرد مانند صدا وسیما بروند و با صد نوع دردسر زندگی روزمره ی خود را ادامه دهند و با سختی های مختلف اجتماعی و یا شخصی و صد نوع اضطراب و دلهره ازین که فردا چه می شود، زنده بمانند ؟
انسان های محترم، به تمام مقدسات تمام انسان ها قسم من بسیار از نزدیک دیده ام آن هایی را که آرزوی مرگ دارند و تنها خوبی موضوع این است که هنوز خودکشی نمی کنند و منتظرند هواپیمایشان سقوط کنند و یا در حادثه ای بمیرند و حتی شده وارد عدم شوند. به خدا دیده ام آن هایی را که برای به دست آوردن آن چه امثال ما برای آن ها به اندازه تف ارزش قایل نیستیم، خود را به چه آب و آتش هایی می زنند.
این ظلمی که در سرتاسر زندگی(و نه این بگوییم تنها در جوانی باید شاد باشند و در جوانی بیشترین ظلم به آن ها می شود) به آن ها می شود مهمتر است یا ظلمی که به آن مسافران وارد شد و راحت شدند ؟
پس اگر می خواهید گریه کنید، گریه هایتان را برای خودتان و برای این زندگی این انسان ها در این جامعه نگه دارید، نه برای آن ها.
من تبلیغ نمی کنم که از فردا بشینیم یه گوشه برای کودکان آفریقایی که هرگز در عمرشان سیر نمی شوند گریه کنیم، ولی می گویم در ظاهر غرق نشویم که از محتوا غافل بمانیم.
چیزی که من امروز حتی در رفتارهای خودم (که گاهی در آن ها تامل می کنم) به عنوان یک ایرانی آن ها را می بینم و در دیگران. آن قدر در ظاهر غرق شده ایم و خود را باهوش و با شعور و انسان ودارای هر چه صفت خوب می پنداریم و می اندیشیم به ما همیشه دارد ظلم می شود که از حرکت غافل می مانیم.
آری ! ای کسانی که خود را انسان می پندارید و یا حداقل سزاوار داشتن این صفت، به محتوا بروید و در ظاهر نمانید. از همین الان شروع کنید و سعی کنید در رفتار هایتان از پنجره ی دیگران به خودتان نگاه کنید و از بدی هایش بکاهید.
من مدعی هیچ نیستم. به زننده ی حرف توجه نکنید و به پیامش بیاندیشید، شاید اصلا پیامش هم غلط باشد آن وقت شما غلط را بهتر می شناسید و همین تامل آرام آرام و اندک اندک در آدمی و نگرش او تحول ایجاد می کند.
به امید روزی که جهان دارای انسان هایی با تامل و بینش عمیق باشد و انسان در خوشبختی اش حد و حصری نباشد.
پنجشنبه طبق قرار قبلی با رفقا رفتیم تماشای فیلمی از جشنواره ی فجر.
از ساعت یازده شب قبل قرار شد که فرداش جواد از ساعت ۸ وایسه تا برای سانس دوازده برای همه ما بلیط بگیره. فیلم به نام پدر در سینما فرهنگ(شریعتی – قلهک).
صبح پنجشنبه ساعت یازده از خواب بیدار شدم. چون یک ربع به دوازده جلوی سینما قرار داشتیم در 5 دقیقه آماده شدم و راه افتادم(بدون صبحانه یا هیچی، فقط یه زنگ به امیز رضا زدم چون فکر می کردم که خواب مونده بود، آخه شب قبلش تا ساعت دو داشتیم چت می کردیم، انتظارم هم درست بود، با زنگ من از خواب بیدار شد و گفت آژانس میگیره تا برسه). این ایده که من هم آژانس بگیرم به ذهنم رسید ولی فکر کردم خرجش زیاد میشه و چون مسیر من تا سینما تاکسی خوره خیلی فرقی نداره. خلاصه دون دون از تو کوچمون راه افتادم. بارون زیبایی می امومد. شب قبلش خیلی غمگین بودم امّا انگار اون بارون همونطور که برف ها رو شسته بود و آب کرده بود، غم دلم رو هم کم کرده بود.
تو حیاط دیدم که پسرم آریا (اسم آدم برفیمه !) تا حد زیادی آب شده و چیز زیادی ازش نمونده، سعی کردم نمایشی هم که شده گریه کنم ولی آن قدر شاد بودم که نشد!
از خیابونمون که می یومدم پایین(خیابون ما چون در منطقه ای مرتفع هستیم شیب زیادی داره)تمام کفش و پاچم خیس شد. منم تعطیل بازی در جایی که احتمال زیادی وجود داشت لیز بخورم می دویدم!
خلاصه اومدم سر پل تجریش و تجریش و بعدش هم شریعتی.
وقتی رسیدم سینما جواد رو توی صف دو کیلومتری دیدم. گفتش که تو تقریبا اولین نفری. درویش هم اومده ولی با خانواده می خواد بره. رفتم با داداش درویش (که توی راهنمایی معلم فعالیت فوق برنامه ی زیسا شناسی سلولی بود) یه سلامی داشتم.
بعد کم کم بقیه بچه ها هم اومدن: بابک و فریچ که مامان بابک رسوندنشون، عباسی(محمد) و امیر رضا.
زیر بارون با چترمون حال و هوای خاصی داشت!
امّا بگم ازین صف بلیط ! خدا روز بد بهتون نده، عجب صفی بود. یه طرف زنونه یه طرف مردونه. سر صف هم قلمبه شده بود و به قول فریچ یه مشت که نه مرد بودن نه زن ! ریخته بودن بدون صف بلیط بگیرن! عجب طویله ای بود!
یه طناب داده بودن تا نفر آخر صف بکشه و مثل حصار جلوی کسایی که قاطی صف می شدن رو بگیره! انگاری ملت گوسفند هستند که باید با طناب کنترلشون کرد!
هر کی که می تونست ما رو بچه گیر می آورد و به ما می گفت زور نزنین جلو به کسی بلیط نمی دن.
یکی از بروبچ علوم انسانی رو هم دیدم. رفتم چاق سلامتی که بهم گفت که یه عده ای جلو از ارگان ها دارن راه می دن! کارت بسیج یا کارت ارگانی چیزی دارین برین تو! البته داشت از اونجا رد می شد. گفت که سینما آستارا ساعت ۱۵ فیلم چهارشنبه سوری داره.
خلاصه بعد از کلی دنگ و فنگ و بدبختی، آخر رسیدیم به جلوی صف(البته چون جواد از هشت و نیم اومده بود وضعیتمون در صف خیلی بد نبود) و بهمون گفتن که بلیط نداریم و ازین حرفا !
یه امتحانی هم روی خرید بلیط از بازار سیا کردیم که الحمد لله بازار سیا هم تموم کرده بود! مغازه بغل سینما پنجاه تا پیش خرید کرده بود که یکی ده تومن (که هزار و پونصد قیمت خرید بلیط جشنواره از باجه بود!) فروخت و حتی سیاشم به ما نرسید!
جواد هم بنده خدا کلی افسوس خورد که چرا هشت نیومده (واسه سانس دوازده ها!).
به هر نفر یک بلیط بیشتر نمی دادن مثلا تا بازار سیا راه نیفته.
(من موندم کدوم کار این مملکت حساب کتاب داره ؟)
من پیشنهاد دادم که بریم آستارا چهارشنبه سوری. بعد قرار شد که من برم تجریش، چک بکنم ببینم چه خبره به موبایل جواد زنگ بزنم.
رفتم تجریش، تو صف آستارا جا گرفتم زنگ زدم به اونا که بیاین تجرش.
اونا هم اومدن تجریش. بنده خدا عقبی ما تو صف سه نفر بودن که یکی شون می ایستاد بقیه می رفتن، و وقتی رفقای من رو دید که من یکی برای 6 نفر جا گرفتم چشاش چهار تا شد!
آمار که گرفتیم فهمیدیم که میگن به هر نفر هر چند تا که بخواد میدیم، ولی افسره(افسر پلیسی اونجا وایساده بود واسه دکور، از همون هایی که مال کلانتری هستن تو خیابون میگن «پیکان حرکت کن» !) می گفت به خدا اگر بفهمیم کسی سیا بفروشه همین جا دستبند میزنیم می بریم (بعدا هم دیدیم که چقدر این کارو کرد! یارو جلوی خود افسره بازار سیا راه انداخته بود!).
ساعت یازده بلیط ها رو گرفتیم. بابک و فریچ رفتن خونه هاشون ناهار بخورن(خونه هاشون نزدیک بود) ولی من چون کسی خونه نبود با جواد و امیر رضا وایسادم. با هم رفتیم الما ساندویچ خوردیم و بعدش هم به پیشنهاد من رفتیم گیم نت ! (جای شما خالی !)
البته این موضوع رو بگم که من اساسا با فلسفه ی گیم نت و به ویژه نخاله هایی که بیشتر عمرشون رو تو اونجا تلف می کنن مخالفم، ولی خوب گاهی هم بد نیست عقل رو کنار بزاریم و به کودک درونمون توجه کرده و مثل همسن و سال هامون یا مثل بچه ها باشیم.
رفتیم گیم نت تا ساعت سه که باید می رفتیم سینما.
بعد که ساعت سه رفتیم سینما بابک و فریچ هنوز نرسیده بودن. جواد بهشون زنگ زد گفتن تو ترافیک که در اثر بارون ایجاد شده موندیم و یه ملیمتر هم تکون نمی خوریم. بعد جواد خواست مارو بکنه تو و خودش وایسه تا اونا بیان و بلیطاشون رو که ما براشون خریده بودیم رو بده، امّا من با هر زور فیزیکی و غیر فیزیکی که ممکن بود به جواد فهموندم که تو صبح واسه همه فداکاری کردی، نوبت من یا امیر رضا هستش، با کارت توی جیبم هم با امیر رضا شیر یا خط کردیم و قرعه شد که من وایسم(چون سر این که کی وایسه دعوا بود و هرکی می خواست خودش فداکاری رفاقتی کنه !).
بعد هم بابک و فریچ اومدن و با تاخیر پنج دقیقه رفتیم فیلم رو دیدیم.
در طول فیلم هم حدسیات و درک های خودمون رو به هم اطلاع می دادیم، به این دلیل پیش بینی هامون راجع به این که در ادامه ی فیلم چی میشه خوب بودن!
بعد که فیلم تموم شد من می خواستم بگم که فیلم از نظر چفت و بست داستانی خوب بود و لی راجع به محتوا نظری ندارم که بچه ها همه گفتن مالی نبودو زیاد خوششون نیومده و من هم به این نتیجه رسیدم که باید این طور فکر کنم. این جا بود که یکی از شدیدترین کاربردهای نظریه ی فشار در جامعه شناسی(که توی اون میگن رای فرد خیلی وابسته به رای محیط است) رو درک کردم و فهمیدم آدمی که در برابر فشار نظر جمع مقاومت کنه، گوشه گیر میشه.
بعد همه ما کارتمون رو توی صندوق متوسط انداختیم(این کارت ها رو واسه نظر سنجی داده بودن) و به دلیل عدم وجود حال و عدم وجود خودکار برگه های نظر سنجی رو پر نکردیم !
وقتی اومدیم بیرون، هر کی رفت پی کارش فقط من به امیر رضا گفتم که بیا بریم حساب گیم نت رو خالی کنیم که من بعدا نه دوست دارم و نه وقت که برم خالیش کنم و پولمون هدر نره.
او هم گفت باشه و رفتیم گیم نت. سه ساعت تموم بازی کردیم ولی تموم نمی شد! آخر امیر رضا گفت که این چرا این جوریه و من هم تایمر رو نگاه کردم و دیدم که روی ۱۰۰ دقیقه هستش و تکون نمی خوره. من گفتم ولش کن مشکل خودشونه که سیستمشون عیب داره و ما حالمون رو بکنیم اما امیر رضا هر طور شد منو قانع کرد این کار درست نیست و مثل اینه که پول تو رو زمین بیافتد و یکی ببیند و بردارد و بگوید مشکل چشای طرفه که ندیده !
به صاحاب گیم نت گفتیم و او تازه متوجه شد که تمام آن مدت همه داشتند مجانی بازی می کردند! بنده خدا شوکه شد! همه هم فهمیده بودند ولی ککشون نمی گزید(این هم از جو اخلاقی حاکم در گیم نت های ما !(جدا از عبارات ناشایستی که افراد در این مکان ها به کار می برند و چند بار چیزی نمونده بود خونم به جوش بیاد!).
خلاصه از گیم نت اومدیم بیرون و من امیر رضا رو تا تاکسی های ولیعصر-هفت تیر بدرقه کردم.
امّا نتیجه هایی که می خواهم از این روزم بگیرم عبارتند از:
- بی حساب و کتابی این مملکت، چه در جشنواره ی فجرش و چه در گیم نتش!
- بی خودی راه نیافتید جشنواره ی فیلم فجر برای فیلمی که ظاهرا محبوب است! کلی که راجع به فیلم فکر کردم دیدم که داستانش خیلی بد نبود ولی چند تناقض اساسی داشت و همچنین از لحاظ محتوا هم لزوما حرف تازه ای نداشت(به جز چند مورد محدود)
- طرفداران فیلم ها در ایران دلبسته ی معروفیت بازیگران(مانند ترانه علیدوستی و هدیه تهرانی در این فیلم، پرویز پرستویی و گلشیفته فراهانی در فیلم به نام پدر، زضا کیانیان در تقاطع و در بارز ترین مثال اثر مفتضح و بی محتوای دوئل که هدیه تهرانی در آن با صورت سیاه یک سکانس ۴۰ ثانیه ای را بازی کرد) و یا در بهترین حالت کارگردان ها(مثل فریدون جیرانی، مهرجویی و کیمیایی که آثار متوسط شان هم به دلیل نام کارگردان فروش رفت) هستند، نه محتوا و پیام فیلم.
در ادبیات رشته های علوم انسانی کشور هم مشابه این پدیده را من حس می کنم، یعنی متنی که واقعا شاید محتوای چندانی ندارد به خاطر توصیف های زیبای ادبی شهره ی عام و خاص می شود(در این مورد به دلیل طیف گسترده ی نظر در این موضوع از ذکر مصداق صرفه نظر می کنم و آن را به حافظه ی ادبی خواننده می سپارم!)
- در رفاقت همه کاری خوبست، هر چند شاید عده ای بگویند آخرش که چی، امّا به نظرم کمکی که تو به دوستت می کنی روزی از دوستی دیگر دریافت خواهی کرد و بی معرفتی هم همین طور
- در بین تماشاگران سینمای ما بیشتر یک مشت آدم جو گیر و بی انگیزه در کسب محتوا می بینی، مثالی که من در آن روز دیدم یک کارگر ساختمانی بود که می گفت این یک فیلم را هم ببینم همه ی فیلم ها را دیده ام! و سر دیدن آن فیلم اگر کسی می خواست به هر نحوه مانعش شود، برخورد فیزیکی می کرد و شاید حتی آدم می کشت !
هاها! امتحانام با وجود هر نوع دردسر، ناراحتی،شکنجه،اعصاب خوردی،خستگی و هرسختی ای که داشت به رحمت خدا پیوستن. بالاخره تموم شدن. خلاص شدم. دروسی هم که پروژه می خواستن رو پروژه هاشون رو ارائه دادم، الان دارم به خودم میگم که فقط «دیگه چی می خوای ؟».
حالا هم به پروژه ی اصلی و مورد علاقه ام یعنی انتخاب رشته بیشتر می رسم و هم میرسم باز تو این وبلاگ بنویسم.
منتظر نوشته های بعدی باشید.
برای سایت های فی-ل-تر دار سی- یاسی(البته آن طور که امتحان کردم اخ-لاقی ها رو فی-لتر نمی کنه) هم می توانید بهp-ers-ian-fi-lt-er-.com مراجعه کنید (برای خوندن درست متن (–) ها رو حذف کنید)
اگر می خواهید محتوای نظرم که در این نوشته منعکس شده است را بهتر درک کنید، لطفا ابتدا نوشته ی آقای دکتر کاشی را یخوانید و سپس این مطلب را.
نسل جدید
به نظر من مشخصات ، خصوصیت ها و هویت نسل جدید مانند اصطلاحی که در فلسفه رایج است- عَرَضی (اکتسابی) است. یعنی این طور نبوده که بگوییم فی البداهه این نسل این طور شده اند. پس بهتر است ضمن بیان این مشخصه ها، که نسل جدید را از نسل قبلی متمایز می سازد، به دلایل این تفاوت ها هم بپردازیم.
آقای دکتر کاشی در نوشته ی شان به چند تفاوت اساسی نسل قدیمی با نسل جدید اشاره داشتند، تنها شواهد را بیان کردند و صحبتی ازعلیت و دلیل در آن نبود(البته نوشته ی ایشان ادامه دارد که گمان دارم در نوشته ی بعدی شان به دلایل هم می پردازند).
ایشان در این نوشته، یک از خاصیت های بد نسل جدید را شکاف ایجاد شده بین عقاید این نسل معرفی کردند. این که به نوعی عقاید نسل قدیمی را قبول ندارند را هم به عنوان یکی از مشخصه ها بیان کردند(«هر چه ما فردانیت خود را در یک هویت تک ذهنی و یکپارچه جمعی مستحیل کرده بودیم، نسلی که خود را مقابل ما تعریف می‌کند، با آن هویت‌های جمعی می‌ستیزد»)
من هم ضمن این که توصیف ایشان از نسل جدید را در دو خاصیت بالا قبول دارم، صحبت دیگری را هم در این مساله بررسی می کنم :
دلیل این که نسل جدید با این هویت های جمعی و با عقاید نسل قدیمی می ستزید چیست ؟
این مساله را با مثالی ساده تر بررسی می کنم : همان طور که می دانیم امروزه لوازم الکترونیکی و خانگی بیشتری در خانه ها وجود دارد و در خیلی موارد هم فرزند بهتر از پدر خود بلد است با آن ها کار کند(به ویژه کامپیوتر). نسل جدیدی که تفاوت ها و مهارت های بیشتری نسبت به نسل قبل خود دارد، چه دلیلی دارد مانند آن نسل قدیمی که از نسل قدیمی تر خود تا حد زیادی تبعیت می کرد و اعتقاد به ارث می برد(اعتقاد موروثی) عمل کند؟
در بمباران اطلاعاتی امروز که تا حدی از رسانه ها، اینترنت، مدارس، موسسات آموزشی و... نشات می گیرد اطلاعات به طور بسیار گسترده رد و بدل می شوند. چه بسا پدرانی که سوادشان کامل نیست و فرزندشان انگلیسی را خوب می داند. چه بسا چوپانانی که فرزندشان دکترا دارد. این ها مثال هایی بسیار ملموس هستند، امّا کلیت اجتماع هم شبیه همین ها تحلیل می کند. پس طبیعتا طیف عقاید گسترده می شود. یکی برای خود تئوری ارتجاع دارد و می گوید که از لحاظ روانشناسی ثابت شده که باید جامعه دین محور شود و دیگری که با شناختی ناقص از فروید می گوید که طرفدار فروید هستم، بسیاری آزادی ها در این جامعه وجود ندارند و باید فلان طور بشود و دیگری که طرفدار کمونیسم است و از کمونیسم از دید حقوق بشر دفاع می کند و دیگری که جز هیچ دسته ای نیست و هر کاری را بدون دید ارزشی ممکن است انجام دهد.
پس احتمالا اعتقادات و محصولات نسل قدیمی دیگر به درد شرایط امروز نمی خورد و یا در دنیای امروز کمتر مجالی برای ارائه ی خود دارد. البته زمانی که نسل جدیدتری بیاید هم عقاید نسل جدید که در آن موقع قدیمی شده و محصول شرایط و تفکر دوران خودش است به درد آن زمان نمی خورد یا اگر هم بخورد ارائه نشده و اجرا نمی شود.
حال اگر بگوییم که وحدت اعتقادی(و به قول امام وحدة کلمه) تا حدی در جامعه لازم است تا جامعه در برابر عواملی بتواند متحد باشد و با از هم گسیختگی سر جایش در جا نزند، گزاره ای غلط ارائه ندادیم امّا وحدتی که در راستای هدفی غلط باشد چه نیازی را تامین می کند و به چه پیشرفتی کمک ؟ به طور مثال در بسیاری انقلاب ها مانند انقلاب بلشویسکی(کمونیستی) روسیه که بر علیه تزار بود، در زمان اجرایش همه وحدتی در ظاهر بسیار قوی داشتند امّا بیست سال پس از این انقلاب که تصورات جامعه بر آورده نشد دیگر کسی اتحادی بر سر آن انقلاب نداشت و همه (یا حداقل عده ی زیادی) فهمیدند که در چه راهی گام نهاده اند. پس خود اتحاد به تنهایی کافی نیست و التزامی به سوی پیشرفت نیست.
پس روی آوردن نسل جدید به مکاتب سیانتیسم(به مکاتب غیر دین محور و بعضا مخالف روش های دینی که پس از رنسانس شروع به تشکیل شدند مانند سکولاریسم، کمونیسم و...) دلیلی بر شکستی نسبی در ارائه ی اعتقادات نسل قدیمی است.
چند نکته:
اول این که دلیل این که نظرم را به جای کامنت به صورت مطلبی منتشر کرده ام این است که اولا می خواهم عده ی بیشتری مطلب آقای دکتر کاشی را ببینند ودر راستای محتوایش بیاندیشند و گرنه کامنت هم می تونستم بدم.
دوما در قسمت نظر خواهی اگر در تایید یا تکذیب حرف من صحبتی داشتید، فراموش نکنید که دیدگاه من در این جا دیدگاهی جامعه شناختی است و از دید مثال های شخصی خودتان که ممکن است با پدرتان همفکر باشید ننگرید، به عموم جامعه نگاه کنید. کما این که خود من هم در مواردی عقایدم به پدرم خیلی نزدیک است که خودم می اندیشم شاید مشتقی از عقاید پدرم در آن موارد بوده باشد.
سوما از نظر مرا دریغ نفرمایید که نظر دادن شما (چه موافق و چه مخالف) هم به من انگیزه می بخشد و فکر می کنم شاید تاثیر مثبتی داشته باشم.
چهارم این که امیدوارم مثال هایی که برای بیان صحبتم استفاده کردم مناسب باشند.
پنجم این که اگر اشکالی در نظراتم وارد است ببخشید، این نوشته را به عنوان یک خواننده ی عام نوشته ام.
سلام
بازهم ببخشید که زیاد مطلب نمی نویسم. مطلب بعدی ام نظرم راجع به نوشته ی زیر خواهد بود :
http://javadkashi.blogspot.com/2006/01/blog-post_07.html
بروید بخوانید. آن را یک استاد جامعه شناسی نوشته. اگر بعضی کلماتش را نفهمیدید بیایید از خودم بپرسید(نثر ادبی نسبتا سنگینی دارد). اگر دوست دارید مطلب بعدی ام را کامل بفهمید آن را ابتدا کامل بخوانید.
با آرزوی موفقیت و خوشخبتی برای همه انسان ها