بهتر از هیج

بهتر از هیچ... مگه هیچ هم وجود داره که مدام با آن مقایسه می کنیم؟
رقابت های احمقانه... پول، کالا، ماشین، دختر، خانه، قدرت... تا کی بشر اسیر این ها خواهد بود؟
به عمر من خواهد رسید که ببینم بشر وارسته شده ازین چیزها؟ به عمر بشر چطور؟
به عمر من می رسد که صلح کل را ببینم؟ رویای جهانی که به جای شعار روی حقوق حیوانات یا دین کمی به تفاهم رسیده باشد؟
تا کی غنی شدن با این چیزها؟ تا کی حماقت؟ تا کی خواب؟
فکر می کنی فقط در ایران در خوابیم، گاه خواهی دید خواب ها در بعضی جاها چه بس عمیق تر و فراگیر تر است... در این میان عمق را کجا می خواهم بجویم؟ در خودم یا محیط؟ فکر کنم گاه هیچ کدام. شاید گاه به ندایی فراتر از این ها نیاز دارم، گاه دریانوشی و به قطره اکتفا نمی کنی...
زمانی کتابخانه ی ملی ایران سمبل حماقت های با عنوان آکادمیک بشر بود برایم، حال جاهایی با عناوینی به مراتب پست تر... خودش بر من و دیگرانم رحم کند...