مشتی از افکار

  انگار به خود قبولانده ایم که هر که شروع کرد آدم ها را به اسم خواندن، به پست ترین درک شناختی رسیده است

...

  زنده بودن یعنی چه؟ هر که نفس می کشد زنده است؟ هر که دیگران یادش می کنند بسیار زنده است؟ هر که کار معنی دار و مهمی کرده زنده است؟ آدم ها در کتاب ها، آثارشان، بچه های شان، بدن شان، ذهن شان، وجودشان، خدای شان، معرفت شان، شناخت شان، ادراک شان، احساس شان، یا ...  زنده اند؟

  نیست چیزی که دلالت بر حیات ما داشته باشد جز آن چه خودمان بخواهیم تصورش کنیم.

  عشق، به عنوان یک مجموعه ی عظیم از اعضای بسیار متفاوت، نه در قالب و محتوای خاصی، بلکه در روح همان مجموعه ها نهفته است.

  آیا یک مجموعه عضو خودش است؟

  این جاست که پای توابع بازگشتی به میان می آید...

  پ.ن: توی ریاضی خوان، یک مشت فرمول و عدد حالیت می شود، ولی درشناختن آدم ها بوق هم نیستی!

  چه دورند همگان از نقش روابط انتزاعی در درک خود. ولی بازیگران بهتر یاد گرفته اند آدم ها را فرم بدهند تا صادقان. باشد که بازیگران بازی را بهتر ببرند، که صادق به بازی کاری ندارد.