پرسش فلسفی

این متن را مدت ها قبل نوشته بودم:
اگر از اول تا آخر زندگی مان تنها بودیم چه می شد؟ منظورم حتی زندگی رابینسون کروزوئه ای نیست. منظورم این است که مانند ماتریکس توی یک محفظه زندانی بودیم و نمی فهمیدیم، با این فرق که از ابتدا تا انتها سفیدی می دیدیم و هیچ چیز نمی دیدیم.
جدا ازین که جامعه پذیر نمی شدیم، چه می شدیم؟ (زمانی که کمترین تاثیری از هیچ محیطی، چه حقیقی و چه مجازی نداشتیم)
آن گاه آیا تنها خودمان بودیم؟ صدای وجودمان(به توصیف ادبیاتی ها) بود؟ روح مان بود(به توصیف متدین ها)؟ هیچ بودیم ؟(هیچ وجود دارد----> البته این دیگر خیلی فلسفی می شود) عدم بودیم ؟ چه بودیم ؟
سوال جالبیه به نظر خودم! نظر شما چیه؟
پ.ن: به نظر شما خوبه که توی وبلاگ هر کس عکسی از صاحبش باشه؟ نظراتتون در این که این کارو بکنم یا نه موثر خواهند بود!