دقت کردید که چرا ما در مطب دکتر یا توی آسانسور زمین رو نگاه می کنیم؟
خب به نظر من دلیلش اینه که نمی خواهیم با غریبه ها ارتباط بر قرار کنیم. چون نگاه کردن نوعی برقراری ارتباط است. این موضوع که ارتباط با غریبه ها حتی المقدور کم باشد و حریم شخصی فرد بزرگ، توی جوامع غربی(این طور که دیدم و شنیدم) بیشتره. از حقوقدانی یکبار شنیدم که توی کانادا تو می تونی از یک فرد به خاطر تنه ای که در خیابان به تو زده شکایت کنی و در صورت اثبات این موضوع از طرف جریمه نقدی دریافت کنی.
نظر شما چیه؟ بهتره حریم شخصی بزرگتر باشه یا کوچکتر؟ فرهنگ غربی را بیشتر می پسندید یا فرهنگ گرم شرقی؟ چرا؟
پ.ن: بحث راجع به این سکانس های زندگی روزمره را که موضوعاتی اجتماعی هستند را دوست دارم و سعی می کنم ازین به بعد بیشتر به آن بپردازم.
پس پ.ن: این وبلاگ موضوعات زیادی دارد و تنها محوریت وبلاگ بودنش هم نویسنده اش است، پس به نظرتان گسترده و پراکنده بودن موضوعات عیبی ندارد که؟
من زمین رو نگاه نمی کنم مگر اینکه خانوم باشه! اونم به خاطر اینکه راحت باشه و فکر نکنه دارم دید می زنم!
اول از همه ببخشید چون اون وبلاگو که میخواستی نتونستم پیدا کنم آخه میدونی من الان یه ساله که دنبال داستان کوتاه کوتاه نیستم!
از دوستم هم که یه زمونی مثل من داستان کوتاه کوتاه می نوشت هم پرسیدم یادش رفته بود!
اما در مورد مطلبت با امیر رضا موافقم!
به امیر رضا و اتابک عزیز:
منظور من از زمین این نبود که دقیقا به زمین نگاه کنی! مثل متعصب های اسلامیک، منظورم این بود که به چشای طرف خیره نمی شی!