این روزا

 خب ازین نوع نوشتار که توش یکی به دوستاش از طریق وبلاگش خبر بده بدم میاد، اما علی رقم میلم به دلیل نبود وقت اعلام زنده بودنم رو اینجا می نویسم و همه ی کسایی رو که نمی تونن منو ببینن به وبلاگم ارجاع میدم(امیدوارم کسی فکر نکنه دارم کلاس میذارم، افتضاح سرم شلوغه، برنامه ی تابستونم رو که عقب افتاده باید تاا آخر این هفته تموم کنم و اونم خوندن ۷ فصل دیگه از یه کتاب ترکیبیات هستش...).

 مهر شورع شد آخر سر، امروز اول مهره، اگه ساعت نوشتن این مطلب رو بخونید باید جالب باشه چون الان باید مدرسه باشم مثلا... اما دلیل داره. کلاسای ما هنوز ساختش تموم نشده و ما فردا و پس فردا تعطیلیم(جونمی جون! برنامه ی ناتموم رو به اتمام می رسونم سریع تر!).

 الان هم از مدرسه زدم بیرون(می تونستیم وای سیم الافی با سرویس برگردیدم، اما من می خواستم یه سر به کافی نت بزنم و یه دوری هم تو میدون انقلاب بزنم و دنبال یه کتاب هم بگردم، به این دلیل علی رقم گیر دادن دوستم نرفتم خونشون با هم ترکیبیات بخونیم و اومدم این جا که الان هستم. راستی خط تلفن کامپیوتر خونمون فعلا قطعه(قبضش نیومده، باید برم بگیرم از مخابرات سر خیابون دربند که از خونمون ده دقیقه راهه!). من هم فعلا دارم از عمد(با عرض پوزش) گشاد بازی در میارم تا یه مدتی از اینترنت به دور باشم و مثل آدم برای برنامه هام تلاش کنم...

 به هر صورت همه ی دوستان مجازی و غیر مجازی که مدتی منو ندیدین، تا مدتی طولانی از حضور درست و حسابی ناتوانم، علی رقم میل شخصی خودم... امیدوارم منو ببخشید و درک کنید که از کم لطفی نیست، از ناتوانی هستش.

 پ.ن:همون طوری که بدم میومد متنم شبیه چت شد، اما خب فعلا چاره ی دیگه ای ندارم. اگر متنم حوصله بر شده امیدوارم خمیازه نکشیده باشید...

 پ.ن ۲: فعلا تا اطلاع ثانوی هفته ای-دو هفته ای یکبار زودتر آن نمی شم... پس رو توان من چندان حسابی باز نکنید...