و امروز صدای آن دختر لبنانی در گوشم پچیده:

You can't live in this country without French

 چندی است که بعضی جمله ها در گوشم می مانند. به او گفتم که این جمله اش وارد وبلاگم خواهد شد. حال چه است که گاهی بعضی چیزها در ذهن ما ماندگار می شوند در حالی که انتظار ماندن شان را نداری؟ با آن ها معانی جدید تولید شده؟

 البته باید پارامترهای سینمایی را یاد کرد. زمان، مکان، پیش زمینه ی ذهنی، زبان بدن، زبان چشم ها و چیزهای دیگری در ماندگار شدن یک صحنه یا یک جمله نقش دارند، همان طور که مکانیزم پیچیده ای در خوشمزه بودن یک غذای خاص برای هر فرد وجود دارد.

 ولی پشت این ها بیشتر و بیشتر ازین ها نهفته است. گاهی کلمات در توصیف بعضی چیزها به کار نمی آیند. گاهی فردی به طرزی عجیب بر وجودت دست می گذارد بی آن که حتی اراده کرده باشد چنین کاری کند. گاهی صدایی چنان آشناست که اشک هایت به حرکت در می آیند، در اوج همین آشنایی هم گاهی غربت عجیب تناقض وار دیگری نهفته است. همه ی این ها به از خود بیگانگی هم ربط دارند؟

 پ.ن: در بیشتر مواقع روز خود آگاهی و خود هشیاری نداریم. زمان هایی که این ها ناگهان پیدا می شوند، به طرز عجیبی عمیق و به بیانی دیگر زیبا و از بعدی دیگر غمگین و از زاویه ای دیگر با سپرش طولانی تر زمان و... بُعد ها در کمیت و کیفیت بی نهایت هستند.