تنها بودن ها
"درزندگی زخمهایی هست که مثل خوره روح راآهسته آهسته در انزوا می خورد ومی خراشد." (بوف کور: صادق هدایت)
بله تنهایی یکی از آن دردهاست. دوستی داشتم که برایم به نمادی از مقاومت و مردانگی، تدبیر و عقل آشنا بود. امروز به او گفتم اگر زمانی کاری برایش از دستم برآمد به من بگوید. با همان ادب زیبای همیشه گی اش گفت: "مزاحم می شوم"، و من هم جواب دادم "چه مزاحمتی، خوشحال هم می شوم: حضور دوستان دلگرمی است نه؟" و آنگاه در اوج وجودش پاسخ داد: "بله، بیچاره شدم ازین تنهایی". گرچه اشک در چشمانم نیامد، ولی مانند همه برای لحظه ای درد آشنایش را از عمق درونم احساس کردم.
برایش گفتم که قصّه ی ما همین است. بسیار ارتباطات ظاهری و سحطی اند:
What's up? (sup) man -
Not Much, you -
Not Much -
(اشاره به دوستان اجنبی است! و مکالمات عمل - عکس العملی تکراری روزانه با آن ها که در این مزخرف خلاصه می شود...)
و البته او هم جایی است که مردمانش با او بیگانه اند و وطنش نیست. بله می بینم او هم این مکالمات انگلیسی را هر روز دارد با مثلا دوستان.
تایید کرد: "دقیقا" و بله بله: دقیقا...
یاری اندر کس نمی بینم یاران را چه شد؟
دوستی کی آخر آمد دوستاران را چه شد؟
آب حیوان تیره گون شد خضر فرخ پی کجاست؟
خون چکید از شاخ گل باد بهاران را چه شد؟
کس نمی گوید که یاری داشت حق دوستی؟
حق شناسانرا چه حال افتاد یاران را چه شد؟
لعلی از کان مروت برنیامد سال هاست...
کوشش خورشید و سعی باد و باران را چه شد؟
شهریاران بود و خاک مهربانان ای دیار:
مهربانی کی سر آمد، شهریاران را چه شد؟
گوی توفیق و کرامت در میان افکنده اند...
کس به میدان در نمی آید سواران را چه شد؟
صد هزاران گل شکفت و بانگ مرغی بر نخواست
عندلیبان را چه پیش آمد، هزاران را چه شد؟
زهره سازی خوش نمی سازد مگر عودش بسوخت،
کس ندارد ذوق مستی، میگساران را چه شد؟
حافظ اسرار الهی کس نمی داند خموش،
از که می پرسی که دور روزگاران را چه شد...؟
پ.ن:
تنهایی انواع دارد. راجع به نوع دیگرش شاید بنویسم، نوعی در وطن خودت با جامعه ای که با آن گفتمان خودت را داری. آن فرق دارد البته.
دوما: زوجیت از سویی تنهایی قلبت را نابود کرده و تاریکی ها را نور می باراند، و از سویی تنهایی زیبای روحی ات را حفظ می کند...
